PENUGASAN PKKMB "JAGADING LELEMBUT"

SEPARO RAGANE ANAKKU LELEMBUT TELAGA BENING

Wanci jam 09.00 wengi kae Dusun Ringinsari ngadani latihan jathilan kanggo acara taunan ing Dusun Ringinsari. Saben taun dusun iki ngadani pesta kanggo ngucap syukur marang Gusti amarga asil bumi kang akeh.

Tak tumplak tung tak tung dung…

Tak tumplak tung tak tung dung… (kendhange wis wiwit ditabuh)

Ning nang ning glong…

Ning nang ning glong… (… wis mlaku)

Ora krasa, Sindi sing lagi wae turu ra ana udan ra ana gludhug tangane obah-obah ngetuti iramaning gamelan. Kaya wong nglindur Sindi banjur ngadeg kanthi mata merem lan njoget kayata penari. Saya suwe swarane gamelan tambah banter, Sindi melu tambah ndadi anggone njoget nganti piranti neng kamare padha tiba kesampar.

Klonthang.. klonthang.. (swara saka kamare Sindi).

Ibune Sindi     : “Sin, ngapa kowe neng njero? Apa sing pecah pating klonthang kuwi, Sin?” Sindi banjur ora banjur nyauri, malah sansaya dadi.

“Sin.. Sin..?” Gandheng Sindi ora ndang nyauri ibune Sindi banjur mbuka lawang kamare Sindi nganggo kunci cadangan.

“Gusti.. Nok, kowe kena apa, Ngger? Sadar, eling, nyebut, Sin!!”

Karo gragapan Sindi sadar.

Sindi               : “Wonten menapa, Bu? Kok Ibu nangis?” Takone Sindi karo rada bingung.

Ibune Sindi     : “Kowe mau ki ngapa, Nduk? Kok diceluki Ibu ora semaur? Malah pating klonthang kamarmu. Ibu wedi kowe kenapa-napa, Ndhuk.”

Sindi               : “Lha ngapa inggih, Bu? Lah kula lak wonten ndhuwur kasur napa, Bu?” Sindi bingung karo kahanan awake dewe.

Ibune Sindi     : “Wis, Ndhuk. Wis ra usah dipikirke. Sesuk ayo nyang daleme simbah, simbah mesthi pirsa kudu piye.” Ibune Sindi mbatin yen iki mesthi gawan seka Mbah Suta, mbahe Sindi.

Esuke Sindi lan ibune langsung siap-siap mangkat sowan neng nggone simbahe, Mbah Suta. Daleme Mbah Suta pancen rada adoh lan plosok desa. Kira-kira wanci dzuhur, Sindi lan ibune tekan daleme Mbah Suta.

Sindi               :“Assalamu’alaikum, Mbah.. Menika Sindi. Kados pundi kabaripun, Mbah? Sae to?”

Mbah Suta      :“Wa’alaikumussalam.. Gusti putuku.. Piye kabarmu karo ibumu, Ndhuk? Simbah sehat wae. Wis gedhe putuku…”

Ibune Sindi     : “Alhamdulillah, kula ugi sae, Pak.” Saurane Ibune Sindi.

Mbah Suta      : “Ana apa, Ndhuk? Kok rene ora ngabari sik. Ayo ayo gek ndang dha mlebu. Gek leren sik ya.”

Ibune Sindi     : “Inggih, Pak.”

Sawise padha leren, Sindi ngewaske menyang njaba ana gamelan kendhang neng ngarep omahe Mbah Suta, banjur diceraki.

Sindi               : “Iki kendhang apa? Kok neng kene? Iki duweke sapa?” Sindi bingung dhewe.

Merga ditinggal Sindi ndelok-ndelok kahanan, Ibune Sindi banjur matur neng Mbah Suta, babagan kedadean mau bengi.

Ibune Sindi     : “Pak, Sindi wau ndalu kelebon, Pak. Kula ajrih mangke Sindi kenging napa-napa. Kados pundi menika, Pak?”

Mbah Suta       : “Ooo..ngono,dadi saiki wis pancen wektune. Yo sakdurunge aku njaluk ngapuramu yo nduk, iki kabeh pancen salahku. Aku mbiyen duwe sepakat karo sespuh desa iki. Kowe kelingan to nalika kowe biyen arep babaran Sindi. Jaman kae, bidan wis ora sangup, dukun yo ora sanggup. Banjur aku ki mbatin, kowe ki wis ditinggal Bardi apa kuat nek kudu kelangan anakmu uga. Senajan Bardi wis ra ana, dek e yo pengin anak e slamet. Aku banjur kelingan ana wong omong yen padha duwe kekarepan padha menyang tlaga Bening karo gawa kembang pitung werna, gedang emas, menyan lan kopi ireng. Tlaga Bening iku sok kangge upacara puja puja, nganggo gamelanlan sing njoget iku prawan. Merga aku  pengin banget duwe putu, banjur aku njajal wae njejaluk marang sesepuh tlaga Bening supaya kowe lan bayimu bisa slamet kabeh. Nanging ana syarat e, separo saka awake anakmu iku roh tlaga Bening. Yen anakmu kui engko slamet mbesok yen wis prawan, saben anakmu krungu swara gamelan, sesepuh tlaga Bening bakal marani anakmu lan ngrasuki awake anakmu. Yen anakmu mengko ditresnani wong lanang, wong lanang mau bakal mati dadi tumbal sesepuh tlaga Bening, yen ana jaka kang mati dina Jumat Kliwon Sindi sing bakal dijaluk kanggo ngganti tumbale. Aku njaluk ngapuramu yo nduk. Becike aku ora ngono kui jaman semono kae.”

Karo tratapan ibune Sindi iseh setengah ora percaya yen anake iku setengah jin sesepuh tlaga Bening.

Ibune Sindi     :”Pak, menika sanes guyonan to Pak, menika leres to Pak?”

Mbah Suta       :”Ho’o nduk, ngspuramu nduk iki kabeh salahe Bapak.”

Ibune Sindi     :”Astaghfirullahaladzim.. Duh Gusti, punapa menika pacobanMu? Punapa kedah Sindi Gusti, kula mawon, kula ikhlas yen badhe dipun pundhut, kula kersa Ya Allah.” Ujare Ibune Sindi karo dleweran nangis

Mbah Suta       :”Uwis Nduk, aja ngomong sing aneh aneh. Nek aku duwe penjaluk, yo mung iso njaluk supaya nyawaku dipundhut nggo ganti nyawane anakmu. Pancen iku kabeh salahku. Uwis Nduk, sabar. Ngapura yo Nduk!”

Ibune Sindi     :”Nggih sampun Pak, boten sah nyuwun ngapura kaliyan kula. Menika sampun kebacut kedadean. Mugi mugi kula tansah dipun paringi kiyat lan sabar ngadepi pacoban menika.” Karo iseh sesenggukan

Mbah Suta       :” Mula sak wetara wektu kowe karo Sindi anan ning desa wae. Mengko nek ana apa apa kan iseh ana aku.”

Ibune Sindi     :” Inggih Pak.”

Ora sengaja Sindi ngrungoke kabeh sing dikandake Mbah Suta, padha karo ibune Sindi uga ora percaya marang kasunyatan iku. Pra suwe banjur krungu ana wong jerit jerit ning kulon omahe Mbah Suta.

“Tuluuung... tuluuuung.... Gusti tulung.. tulung Mbah..!”

Krungu Budhe Semi bengak bengok, Mbah Suta Ibune Sindi lan Sindi mlayu menyang omah e Budhe Semi

Mbah Suta       :” Ana apa Mi, kok pating jlerit ki?”

Budhe Semi    :” Mbah tulung mbah, Widi Mbah, Widi”

Mbah Suta       :” Iyo, Widi kena apa Mi?”

Budhe Semi    :” Widi Mbah, Widi, Widi wis ra ono ambekanne. Tulung endangono Mbah!”

Mbah Suta lan Ibune Sindi banjur mlebu menyang kamar e Widi,

Ibune Sindi     :” Innanillahi wa innaillaihi roji’un. Pak, Widi sampun boten wonten”

Mbah Suta       :” Sabar yo Mi, iki wis kersame Gusti. Kowe kudu ikhlas!”

Budhe Semi    :”Widi... kowe kena apa Le, tega temen kowe ninggakke mbokmu iki Le. Kowe iseh jaka, dalanmu iseh dawa.”

Ibune Sindi     :”Sabar Yu, ikhlas mawon. Mugi mugi Widi dipun paringi dalan kang padhang.”

Sorene sakbubare Widi dikubur, Senthot tanggane Mbah Suta mlayu keponthal ponthal saka kidul.

Sentot              “ Mbah. Mbah Suta, Sindi Mbah, Sindi, putune njenengan”

Ibune Sindi     :” Sindi kenging menapa Mas?”

Sentot              :” Sindi... Sindi anu,, anu...”

Mbah Suta       :”Ona anu, enek apa to?”

Sentot              :” Sindi mlampah menyang tlaga Bening piyambakan, kula jeluki boten ninguk Mbah.”

Ibune Sindi     :” Pak, awi nusul Sindi Pak!”

Mbah Suta       :” Ayo Nduk, ayo”

Ibune Sindi     :” Sin, Sindi eling nok, eling. Kowe arep lunga ngandi nok?”

Mbah Suta       :” Duh para sesepuh Tlaga ingkang Agung, putu kula ampun dipun pendhet. Kula saguh menapa kemawon, ananging ampun mendhet putu kula!”

Sesepuh Tlaga :” Ora iso Suta. Aku lan kowe wis duwe sepakat, janjimu tak tagih saiki. Putumu iseh prawan, dadi tak jaluk lan ora iso mbok jukuk meneh.”

Ibune Sindi     :” Sesepuh ingkang Agung, ampun mendhet anak kula. Sindi menika anak kula siji sijine. Kula nyuwun tulung!”

Sindi                :” Ibu tulung Sindi Bu, Sindi boten purun wonten mriki, Sindi pengin kalih Ibu mawon. Ibu....”

Ibune Sindi     :” Sindi...... Anakku...”

Sindi mingslep ing Tlaga Bening kaya ora ana tilas e