Klambi Kanggo Adi

Klambi Kanggo Adi
Dening Maratun Nabilah PBD B 2014
Kok kaya ngene abot sanggane
Yen lagi dadi wong ora nduwe
Tak rewangi bendina nyambut gawe rekasa
Nanging kayane ra sepira
Juminah miris krungu lagu sing lagi diputer ing sawijining kolt sing lagi ditumpangi dheweke, kayane lagu kuwi nyritakake marang wong akeh babagan lakuning uripe. Mas Surip, bojone sing maune nyambut gawe dadi kuli panggul ing pasar, wis telung taun kepungkur tinimbalan dening Gusti Ingkang Murbeng Dumadi. Dene dheweke, maune nduwe usaha bukak warung cilik-cilikan ing cedhak pasar ndilalah kersane Gusti, warung kuwi mau kobongan amarga listrik ing toko sisih tengene konslet, banjur geni mau mrembet ing warunge.
Juminah nyawang sakiwa tengen dalan sing diliwati, akeh wit-witan, lan sawah sing katon ijo, tansah gawe tentreme ati, pisan pindho karo ambegan jero.
“Mbok, mbesuk kula sampun sekolah SD Mbok. Kula kepengin nganggo klambi abang putih kados mas Hari, putrane pak lurah kae lho.”
“Iya Le. Yen simbok nduwe dhuwit, mengko daktumbasake klambi kaya mas Hari kae. Nanging kowe kudu sregep sinau ya Le.”
“Inggih Mbok. Siap. Kula lak kepengin ta Mbok dados lurah kados bapakne mas Hari menika, saben dinten ngagem ageman werna abu-abu, lajeng ngagem batik, katon gagah.”
“Iya Le. Iya. Simbok mung bisa ndedonga, muga apa wae sing dadi pepenginanmu bisa kasil. Wis gek ndang adus sik Le. Jare mau arep melu simbok ndheplok kacang kanggo nggawe sambel? Sida ora?”
“Inggih Mbok.”
“Simo Simo Simo. Terminal Simo.” Swarane sopir kolt mbuyarake lamunane Juminah. Wis teka terminal, ateges dheweke kudu mudhun saka kolt kuwi. Lakune Juminah sansaya cepet, panuju ing papan dheweke nyambut gawe dadi tukang ndheplok kacang kanggo nggawe sambel, senajan kasile namung bisa kanggo mangan saben dina. Kanggo mujudake karepe Adi, putrane sing ragil kuwi, Juminah kudu nglumpukake dhuwit mau, kudu hemat, ngati-ati anggone ngecakake dhuwit, supaya bisa nukokake Adi.
Srengenege suwe-suwe sansaya angslup. Katon ing langit sisih kulon, ana cahya oranye. Mundhak peteng, wis wayahe Juminah mulih. Dalan sing diliwati Juminah tumuju omahe kuwi mbulak, peteng, ora ana kendharaan sing bisa ditumpangi dheweke. Juminah mung bisa nasak petenging wengi. Watara sejam, Juminah lagi teka omah.
“Mbok, pripun? Klambi seragam kados gadhahanipun mas Hari sampun dipun tumbasaken? Kula kepengin nyobi Mbok. Pundi?”
“Ngapurana simbok ya Le. Simbok durung nduwe dhuwit. Simbok janji marang kowe, yen simbok wis nduwe dhuwit bakal daktukokake. Ya Le?”
Adi mrengut, mung bisa meneng, nangis ing jero ati. Nanging Adi ngerti kepiye kahanan uripe.
Srengenge esuk wis kumencar, sunare kuning emas aweh salam marang Adi, liwat gedhek, minangka tembok omahe. Swara jago kluruk nangekake bocah kuwi. Krungu swara kaya mangkono, Adi gumregah tangi, banjur nggoleki simbokne.
“Simbok Simbok Simbok, kula ndherek dhateng peken nggih? Ndherek simbok ndheplok kacang.”
“Woalah bocah. Tangi-tangi kok nggoleki mbokne. Hambok raup sik kana! Apa adus sisan kana lho Le cah bagus!”
“Nanging, kula ndherek Simbok dhateng peken nggih.”
“Iya Le, gek ndang mangkat adus sik kana!”
Ora watara suwe, Adi wis macak ngganteng lan wangi, nganggo klambi lungsuran saka kangmase sing saiki lagi dadi TKI ing Arab Saudi. Nanging wis suwe ora menehi kabar babar blas. Paling ya lagi repot, mangkono panemune Juminah lan Adi.
Sawise wong loro iku siap, banjur mangkat menyang pasar. Durung sida nutup lawang, pak lurah sowan, saperlu menehi klambi seragam kanggo Adi. Kaya apa senenge atine Adi, pepenginane bisa kaleksanan, senajan klambi kuwi mau dudu klambi anyar, nanging klambine mas Hari sing wis ora dinggo. Warna putih klambi iku wis malih warna krem, lan warna kathoke abang mbulak, nanging Adi tetep seneng. Saking senenge, klambi seragam kuwi mau digawa menyang pasar, ora diselehake ing omah.
Teka ratan gedhe, dalane sansaya rame. Simbok mlaku dhisik, Adi ing mburine, ananging Adi ora nggatekake sakiwa tengene, Adi langsung mlayu nyabrang nututi simbok.
“Bruakk.” Swara saka pinggir dalan sing rame mau. Adi ketabrak motor. Simbok mlayu marani Adi. Wong sing nabrak uga melu marani. Syukur, Adi ora apa-apa. Dheweke namung mbeset ing dhengkul lan tangan kiwane. Nanging, klambi seragam saka pak lurah mau suwek ing bagian lengen, lan kathoke uga wis ora kena dienggo amarga melu keseret tibane motor. Adi nangis gero-gero ora amarga tangan lan sikile sing lara, nanging amarga klambi seragame wis rusak, ora bisa dinggo.
“Wis, cup cup meneng ya Le. Bar iki, ayo tumbas klambi seragam.”
“Saestu nggih Mbok?”
“Nyuwun pangapunten Bu. Kula ingkang nabrak. Pripun? Menapa ingkang sakit?” Wong sing nabrak Adi nyedhak, marani.
“Adi boten menapa-menapa. Namung mbeset kados mekaten. Sampun Mas. Panejengan mbacutake lampah kemawon.”
“Nggih boten saged mekaten Bu. Kula tanggel jawab amargi sampun nabrak adhik menika. Kula kala wau kok mireng menawi dhik Adi badhe dipun tumbasaken seragam. Mangga, kula kemawon ingkang numbasaken. Ayo Dhik.”
“Menika saestu Mas? Wah. Matur nuwun sanget nggih.” Semaure Adi karo mesem, seneng nganti lali yen tangan lan sikile lagi lara.

Waos Salajengipun → Klambi Kanggo Adi

Cerkak Tresnaku ora kalah karo Jembaring Samudra

Tresnaku Ora Kalah karo Jembaring Samodra
Jam papat esuk jago-jago padha kluruk, nandakake wayah uwis esuk. Banjur Rini digugah ibune kon sholat shubuh. Sakwise sholat, Rini ngewangi ibune masak ning pawon. Pancen saben dinane Rini ngewangi masak kanggo dodolan ning pasar. Ora dikira wis jam enem, Rini siap-siap menyang ning sekolah. Jam setengah pitu Rini menyang sekolah karo Danu. Rini karo Danu uwis kekancan suwe, wiwit cilik tekan gedhe, wiwit TK tekan SMA saiki. Rini karo Danu uwis kaya kakang adhi, nandi-nandi mesthi bebarengan. Omahe Danu ora adoh seka omahe Rini, mung sak kilometer seka omahe Rini. Wong tuane Danu ya wis padha kenal karo wong tuane Rini, dadi wis padha-padha akrabe. Rini lan Danu saiki kelas 3 SMA ning SMA Tanjungmalik, sing jarakke lumayan adoh seka omahe Rini. Aggone menyang sekolah numpak motore Danu.
Jam pitu kurang lima menit, Rini lan Danu tekan anggone golek ngelmu. Banjur padha lungguh ning panggone dhewe-dhewe. Let pirang menit ana siswa anyar mlebu kelas. Rini bingung lan mbatin:
“kayake aku ora duwe kanca sing bagus kaya ngunu, apa siswa anyar ya?”
Anggone Rini nyawang ngasi ora kedep, banjur ditablek karo Danu. Mung kacek sak menit Bu Guru rawuh, lan ngenalke siswa anyar mau. Siswa mau jenenge Bagus, pindahan seka pulo liya. Bagus kui mau yaiku prunane Pak Kepala Sekolah. Sakwise perkenalane rampung, Bagus lungguh ning kursi kosong mburine Rini.
Jam ngaso muni, para siswa metu dhewe-dhewe seka kelas. Ing dina iki Rini pisah terus karo Danu, merga ana tugas sing beda-beda. Ning kelas mung ana Rini karo Bagus, banjur Bagus nyerak lungguh ning kursi cerake Rini. Seprapat jam dinggo Rini karo Bagus omong-omongan, ngomongke ngalor ngidul. Budal sekolah Rini lan Bagus kansen muleh bebarengan. Omahe Bagus sedalan karo omahe Rini. Rini yaiku kanca pisanan sing kenalan karo Bagus. Lagi wae kenal, nanging Rini lan Bagus kaya wis kenal suwe. Tekan ngomah Rini langsung bukak lawang karo ngguya-ngguyu kaya wong lagi kasmaran. Pancene Rini lagi kasmaran, kaya istilah “cinta pada pandangan pertama” kanggo wong enom jaman saiki. Ora kelingan yen dheweke mau ninggal Danu sing urung dipamiti. Banjur Rini bukak hp, ana tulisan “10 panggilan tidak terjawab” lan “5 pesan diterima” ing hpne. Rini ora kepenak karo Danu, lagi pisan iki dheweke ninggal Danu lan ora ngenei kabar sakdurunge. Durung sempet salin, Rini langsung metu seka kamar mlayu tumuju omahe Danu. Ibune Rini bingung, kena apa ta anake wedok kae? Tekan ning omahe Danu, Rini langsung nemoni Danu. Danu metu seka kamar.
“ana apa Rin kok menggeh-menggeh? O.. ya syukur nek kowe wis muleh.” (takonne Danu)
“walah, sorry Nu kowe mau malah tak tinggal. Aku babar blas lali ora ngabari kowe.” (karo sakjake menggeh-menggeh)
“iya ora apa-apa Rin. Aku mau ya bingung anggone nggoleki kowe, nanging Tifa kanda yen kowe wis muleh karo Bagus.” (wangsulane kanthi polos)
Rini njelaske sebab-sebabe dheweke ninggal Danu. Saktenane Danu ora seneng yen Rini cerak-cerak karo Bagus, amarga dheweke tresna marang Rini. Sanajan Rini lan Danu kekancan uwis suwe lan padha-padha nganggep sedulur antarane siji lan sijine, ananging rasa sing dirasakake Danu saiki wis beda karo biyen. Danu uwis nulis layang kanggo Rini, merga dheweke ora wani ngomong langsung karo Rini lan dheweke ora gelem ngrusak anggone kekancan kang wis kabangun suwe iku. Layang sing wis Danu kirim marang Rini cacahe ana lima lan kembang mawar sing dikirim cacahe genep sepuluh, nanging Rini babar blas ora ngerti yen sing ngirim iku mau Danu. Isining layang mau babagan panyerat tresna tenan marang Rini lan panyerat kepengin ana ning sandhinge Rini sateruse. Rini bungah banget yen ana sing wis nggatekake dheweke. Anggone Rini crita marang Danu, babagan layang lan kembang mau, Danu mung meneng lan mangsuli ora ngerti sapa sing ngirim. Danu uga ngomong yen sing ngirim layang mau pancen tresna marang Rini lan dheweke urung iso ngomong langsung.
Ing dina minggu esuk, Rini ngewangi ibune dodolan ning pasar. Ing cedhake uga ana Danu sing biyasane ngewangi ibune. Ibune Rini dodolan bubur lan ibune Danu dodolan jajanan pasar. Ana ing ngarep dodolan, Rini sibuk smsan karo ngguya ngguyu. Rini crita marang Danu yen dheweke lagi bungah. Danu mung iso menehi piweling, anggone Rini kekancan sing ati-ati, aja gampang percaya karo wong sing lagi dikenal. Rini uga ngrungokke piwelinge Danu. Wayah wis sore, wong-wong sing ning pasar padha muleh dhewe-dhewe. Rini, ibune Rini, Danu lan ibune Danu uga muleh.
Tekan ing ngomah, ibune Rini nemokake kembang mawar ning ngisor cendelane Rini. Sakdurunge menyang pasar, Danu mampir ning omahe Rini lan ora ana wong sing reti tekanne Danu iku mau. Ibune Rini bola-bali takon marang Rini, sapa sing ngenehi kembang iku. Nanging Rini uga ora ngerti. Penampane dheweke yen sing ngenehi layang lan kembang mawar kui si Bagus, sing lagi cerak seminggu karo Rini. Ananging tekane layang lan kembang mawar liyane iku wis ana rong sasi wutuh sak durunge kenal karo Bagus. Pikiran wong lagi kasmaran ora nyandhak tekan sakmunu, ngertine Rini mung Bagus sing ngenehi.
Anggone Rini kenal karo Bagus wis ana rong minggu. Ing dina setu, tepate malem minggu Rini dijak dolan karo Bagus. Dheweke bingung, pengen dolan ananging wedi yen didukani bapak ibuk. Akhire Rini ijin arep lunga karo Danu. Lagi pisan iki Rini ngapusi wong tuane kanggo iso seneng-seneng. Jam setengah pitu, Danu methuk Rini lan ngeterke tekan omahe Bagus. Danu nglelakne apa wae kanggo Rini asal iso gawe dheweke bungah, senajan ati ngampet lara.
Ana ing Bukit Bintang Bagus ngejak Rini dolan. Jam 9 bengi Bagus karo Rini lagi bali. Bagus ngeterke Rini tekan ngomah, anggone Rini mlebu liwat jendela sing mau sengaja ora dikancing. Rini mlaku alon-alon, aja nganti konangan karo bapak ibuk. Lagi bukak hp, Danu sms yen muleh aja wengi-wengi. Rini uga crita babagan apa sing lagi wae gawe dheweke bungah. Nanging sms seka Rini mau ora diwales karo Danu.
Wayah wis esuk, dina iki padhang banget kaya padhange atine Rini sing lagi bungah. wiwit saiki anggone Rini menyang sekolah wis ora karo Danu. Tekan ing sekolahan uga wis beda karo biyasane. Danu wis ngadoh seka Rini, Rini bingung kena apa kancane kae kok sipate dadi beda. Nalika Rini takon marang Danu, mung mesem tok.
Dina-dina wis kaliwatan, Rini karo Danu uwis adoh tenanan. Saiki wis ora ana maneh layang lan kembang mawar sing dikirim marang Rini. Banjur Rini takon karo Bagus kok akhir-akhir iki wis ra tau ngirim layang lan kembang mawar maneh. Bagus semaur kanthi bingung, dheweke ora rumangsa yen tau ngenehi layang lan kembang mawar marang Rini. Rini satemene bingung, sapa sing ngenehi layang lan kembang mau, lan ngapa anggone menehi mandheg pas wayah Rini karo Bagus lekas bebarengan. Rini saya bingung, dheweke arep takon lan crita karo sapa maneh. Kancane siji sing mesthi ana kanggo dheweke wis adoh tanpa ana sebabe.
Masalah iku mau wes ora dipikir karo Rini, wayahe dheweke mikir UAN sing bakal dilakoni. Sak wise UAN banjur nunggu wara-wara biji lan medhune ijazah. Sakbanjure wes lulus, kanca-kancane wis padha sibuk dhewe-dhewe. Ana sing daftar dadi polisi, kuliah, lan ana sing makaryo. Kabare Bagus saya rakaruan, dheweke ngadoh seka Rini merga wis rumangsa ora ana urusan maneh karo Rini. Rini kaya tebu, entek lagine terus ampase dibuang. Bagus nyedhaki Rini mung ana perlune.
Dina-dinane Rini anyep nalika ditinggal Bagus. Wayah susah wis ora ana sing ngancani maneh. Rini uga etuk kabar yen Danu arep menyang ning Taiwan, saya rakaruan hawa atine Rini. Sakdurunge Danu menyang ning Taiwan, dheweke mampir ning omahe Rini. Danu njaluk ngapura merga wis ngadoh seka Rini tanpa ngenei alesane, uga dheweke ora iso omong langsung marang Rini babagan layang lan kembang mawar iku mau. Rini kaget tenan, lan ora percaya yen sing ngirim layang lan kembang mau Danu, kancane dhewe sing saben dina awor dheweke. Danu pisan maneh njaluk ngapura, dheweke uga janji yen bakal mbuktekke apa sing wis diucapne lan bakal nglamar Rini sakwise muleh seka Taiwan. Ananging Rini urung iso nrima Danu amarga dheweke urung iso tresna marang Danu lan dheweke ijih trauma karo sing jenenge wong lanang.
“sesuk bakal tak buktekke Rin, yen aku pancen tresna karo kowe. Entenana aku Rin, aku bakal bali nggawa mas kawin sing bakal tak gawa karo bapak ibukku tumuju omahmu”
Rini mung iso mesem, dheweke ora iso ngapa-ngapa maneh. Saktemene dheweke uga susah ditinggal kanca cilikane iku. Sasi-sasi wis kaliwatan, Rini saiki kuliah ana ing Universitas Satya Wardama. Danu sing ana ning Taiwan makaryo kanthi tenanan kanggo nglamar Rini lan nerusake sekolah ning Indonesia. Wiwit saiki Rini lan Danu wis sibuk dhewe-dhewe lan mung iso komunikasi liwat hp utawa layang. (red)

Waos Salajengipun → Cerkak Tresnaku ora kalah karo Jembaring Samudra

Cerkak : Tresna Ngarep Cendhela

Tresna Ngarep Cendhela
Dening : Galih Turut Wigati

Juna. Wong sing paling ayu ana ing desa Miri. Para pemudha ing desa iku wis pada nyandhang katresnan marang Juna, kembang desane. Ananging Juna namung bisa tresna marang salah sijining pemudha kang wis narik atine. Pemudha kuwi dudu sapa-sapa. Dudu wong sing bagus, tajir utawa saka kaluwarga sing mapan. Pemudha kuwi namung uwong biasa kang wis gawe atine Juna kang tansah bingung.
Pemudha kuwi jenenge Tirjo. Wong kang cungkring, ireng manis ananing wis gawe atine Juna luluh. Pemudha iki jan-jane biyen uwong sing rada duwe. Ananging gegara saka lemahe kang disade terus kangge biaya perawatan Almarhum bapake rikala sakit, saiki Tirjo wis dadi wong biasa. Pomahane cilik gedeg, omahe kang gedong biyen wis didol kanggo bayari utang-utange kaluwargane.
“Dhik, apa ya awakdhewe bakal kaya mangkene terus? Delik-delikan kaliyan tiyang sepuh?”, pitakone Tirjo marang Juna. Ditakoni bab kaya mangkana terus Juna saya bingung. Tiyang sepuhipun Juna bakalan ora setuju yen Juna duwe rasa marang Tirjo. Amarga tiyang sepuhipun taksih lara ati nalika jaman semana.
Jaman Juna isih cilik, kaluwargane Juna kuwi wong paling ora duwe ana ing desane. Tiyang sepuhe lan Juna gaweane namung diunek-unekake karo tangga teparo. Tiyang sepuhe Juna isih kelingan rikala arisan ibu-ibu PKK, ibune gawa Juna lan adhi-adhine. Nalika kuwi pancen anak-anake durung padha mangan sedina amarga bapakne nembe gerah, ora ana pemasukan kanggo nyukupi kaluwargane. Anake padha luwe banjur padha mangan nang arisan sakenane, kaya warok merga isih padha bocah, ya padha ora duwe rasa isin.
“Maeme alon-alon, Nduk. Engko keselak!”, kandhane ibune. Ananging Juna merga saking ngelihe ora nggubris. Dheweke ya isih cilik, durung sekolah, durung pati ngerti bab tata cara mangan.
“Ana cah wadon kok le mangan kaya kewan ra tau dipakani.”, unine Darsih salah sijining warga sing sengit tenan karo wong ora duwe. Ngrumangsani piyambake wong kang diajeni ana ing desa kana, piyambake nalika ngomong namung waton.
Krungu unine Darsih kala mau, Tum amung bisa nahan nagis lan ngajak anak-anake bali. Saka bab kuwi tekan saprene Tum isih kelingan temenan. Amarga saben arisan, ta’jilan utawa acara apa wae ana ing desa kana mesthi wae Darsih gawe sesengit marang Tum.
Kaya kena timbale balike, saiki Darsih dadi uwong sing ora duwe, uripe namung pas-pasan kanggo nguripi anake siji sing kuliah utang kana-kene. Donya kaya wis kuwalik kanggo Tum karo Darsih. Tum sing isih kelingan unine Darsih jane yo ra tega delok kahanane Darsih saiki. Ananging Darsih taksih gengsi marang Tum. Saiki sing dadi korban namung anake sakeloron. Anake wis padha nyandhang katresnan.
“Kepiye, Dhik? Aku wis kepingin ngenalke sampeyan kaliyan tiyang sepuh.”, tarine Tirjo marang Juna. Juna makjleb. Atine wis kaya kesamber petir. Ora bakal Juna ngomong karo Tirjo yen tiyang sepuhe sakeloron kuwi duwe masalah. Bab kuwi wis suwe banget. Tirjo ora tau diceritani kaliyan ibune, amarga Tirjo kuwi anak tunggal, apa-apa keturutan senajan ibune le golek dana direwangi jungkir walik.
“Mas, menapa boten kecepeten? Kula lan panjenengen menika lak taksih ngangsu kawruh. Dirampungke rumiyin mawon kuliahe banjur nembe tepang kaliyan tiyang sepuhe panjenengan.”, Juna golek alasan supayane ora gawe loro atine tiyang ingkang ditresnani iki.
Ana ing taman kota kuwi sakeloron namung padha ngelamun, lungguh adhep-adhepan. Tirjo mikirake apa sebabe Juna ora tau gelem diajak nang omahe. Beda karo Tirjo, Juna mikirake yen ibune ngerti dheweke karo Tirjo padha pepacangan mesthi ibune bakal ora ngolehake.
Ora let suwe anggone padha dolan ana ing taman, Ika wong sing seneng karo Tirjo weruh wong loro padha asik dolanan yun-yunan. Ika rasane mangkel, wong kang diidham-idhamake rikala jaman SMP jebul wis duwe pacar karo tanggane dhewe. Ngerti yen tiyang sepuhe sakeloron kuwi padha duwe masalah, Ika duwe rencana elek kanggo wong loro kuwi.
Tekane desane Ika langsung tumuju ana ing omahe Tirjo. “Kula nuwun, Bu Darsih?”, takone Ika karo dhodhok-dhodhok lawang ngarep omahe.
“Mangga, sinteh nggih?”, jawabe Bu Darsih saka jero omah.
“Kula bu. Ika.”
“Oalah..kowe ta Ika. Ana perlu apa mrene? Yen goleki Tirjo durung bali.”
Krungu kandhane Darsih yen Tirjo durung bali, Ika buka HPne lan didelokake fotone Juna lan Tirjo sing padha dolan ana ing taman kota. Atine Darsih panas, ora trima yen Tirjo seneng marang Juna anake Tum sing saiki wis dadi sugih.
Tanpa pamit marang tamune dhewe, Darsih lunga marang omahe Tum. Marani kaluwargane. Lakune banter, atine panas, sakabehe sing ana ing penggalihe pingin ditokake marang Tum. Roke dicicing supaya saya cepet tekan merga dalane munggah.
Omahe Tum kuwi kalebu puncake Gunung ana ing desane. Ing jaman biyen disebut Gunung Torogo, dadose sakmenika anggene masyarakat nyebut wilayahe ya Torogo sanajan jenenge desa Miri. Menawi omahe Darsih kang ana sisih ngandhap kuwi disebut Ngasem. Ngasem kuwi yo ana silsilahe dewe. Jaman biyen papan kuwi akeh tenan wit ngasem banjur karo para warga tekane saiki isih disebut Ngasem. Malah sing disebut Miri kuwi tlatah Miri paling kidul dewe.
Saktekane cerak karo omahe Tum, Darsih wis bengok-bengok. “Tum…. Tum… metua sampeyan Tum!”,unine Drasih karo tangane nuding-nudinge pomahane Tum.
Tum sing ora ngerti apa-apa, amung bisa meneng keweden. Ananging atine melu panas nalika krungu unen-unen Darsih kang wis kelewatan.
“Tum, sampeyan kuwi pancen pinter sakpinter-pintere ndhidhik anak!”, sentake Darsih karo isih nudingake tangan tengene. Tum sing ora ngerti apa-apa amung meneng wae, atine diayemne dhewe. Karo ngelus-elus dadane, Tum njawab tuture Darsih.
“Sampeyan menika pripun? Kula boten mangertos menapa-napa, menapa panjenengan nyentak-nyentak kula kaya mekaten? Sakniki ayemna atimu, omongo kang saknyatane.”
“Ora usah nganggo basa-basi sampeyan, Tum. Aku saiki wis ngerti karepmu. Anakmu mbok dhidhik remen karo anakku Tirjo supayane kowe bisa males kabeh karo kaluwargaku. Yen kuwi caramu, aku ra trima Tum. Aku ya aku, Tirjo ya Tirjo, beda urusane. Anakku ora ngerti urusane awakdhewe, anakku tak dhidhik supaya kekancan karo sapa wae!” sentake Darsih marang Tum. Krungu unene kaya mangkana, Tum melu nesu. Tum ora ngerti yen Juna kuwi seneng karo Tirjo.
“Ngertia Darsih, aku kuwi ya ora ngerti yen anakku lan anakmu padha duwe rasa tresna. Juna kuwi pancen anakku, aku ya wis ndhidhik anakku sakbisane aku. Mengko yen Juna bali, dakkandhanane supayane padha pisahan.” Unine Tum kanthi sabar.
Darsih banjur mulih ora pamit, atine taksih panas. Tekane ngomah jebul Tirjo wis nang kamare. Weruh pasuryane kang sedhih, nglungkruk ana ing kursi pojok kamare nggambarake yen atine lagi ora ketata.
“Kenging napa, Le?” takone Darsih marang anak tunggale.
“Bu, sakmenika Tirjo pingin taken. Rikala panjenengan pepacangan kaliyan Almarhum Bapak rumiyin menapa dalane ruwet, kathah perkawis?”
Atine Darsih makjleb. Tirjo bakalan ngerti yen dheweke duwe masalah karo kulawargane wong kang ditresnani anake. Darsih wis ora bisa ngomong apa-apa.
“Kenging menapa panjenengan boten njawab, Bu. Sakmenika Tirjo nembe nandhang katresnan marang wanita, ananging boten mangertos wonten punapa nembe kemawon kula ditelpon, piyambakipun ngajak ngaso anggone tepang kaliyan kula.”
“Le, ngertia. Wong kang padha pepacangan kuwi ora lancar kaya sing mbok pikirne. Kabeh wong urip kuwi mesti eneng wae perkarane. Kabeh kuwi kowe kudu nrima lan ikhlas. Saiki kowe sekolaha dipik, banjur yen kowe wis makarya lan nyenengake wong tuwa lagi goleka wanita kang trep kaliyan atimu.”
“Nggih, matur nuwun Bu.” Jawabe Tirjo taksih sedhih.
Telung tahun sabanjure perkara kuwi, Tirjo lan Juna wis padha ora tahu ketemu maneh. Sakelorone wis padha lulus anggone ngangsu kawruh, siki wis padha makarya.
Nalikane jam istirahat, Juna ana ing kantin piyambakan. Tirjo kang weruh lakune wong kang mirip kaliyan Juna kuwi, dheweke banjur meraki.
“Sugeng siang, Bu.”
Juna mengo apal swaraning wong kang nyelok kuwi, banjur menga nengen. Juna kaget. “Tirjo?” takone Juna marang wong sing gagah nang cerake.
“Lah, sampeyan Juna ta? kepriye kabare? Apik ta? Wis suwe ora ketemu maneh?” takone Tirjo akeh amarga saking senenge bisa ketemu Juna maneh. Saksuwene telung tahun kuwi Tirjo isih mendem tresna marang Juna. Tirjo durung bukak atine kanggo wanita liya. Kelorone padha guyon ana ing kantin nyeritakake jaman biyen pas padha pacaran biyen, Juna amung mesem-mesem.
Nalika jam istirahat wis rampung, Tirjo jaluk kontake Juna. Juna menehi kartu namane. Pas Juna menehi kartu nama kuwi, tangane Tirjo ora gelem ucul seko tangane Juna, nandhakake yen Tirjo kuwi isih duwe rasa tresna marang Juna.
Ing sawijining dina, Tirjo duwe mat arep nglamar Juna. Balik seko kantore, Tirjo nunggu Juna ana ing motore, kembang mawar lan cincin kang wis disiapake ana ing burine wis siap nyambut tekane. Juna mlaku marani motore kaliyan pria cilik dhuwur. Weruh babagan kaya mangkana atine Tirjo sedhih. Kembang mawar abrit lan cincin kala mau tiba ngglindhing ana ratan. Tirjo lemes, sikile ora bisa diangkat maneh. Ora bisa menyat saka motore Juna.
“Loh Mas Tirjo?” pitakone Juna sing weruh Tirjo ana motore. “Tepangaken mas, menika garwa kula Mas Dwi.”
“Oalah.. iki ta Mas Tirjo sing tok ceritakake kae. Kula Dwi, mas. Sugeng kepanggih kaliyan kula.” Dwi ngulurake tangane karo mesem marang Tirjo kang kerep diceritakake Juna. Tirjo ora ngulurake genten tangane. Awake isih padha lemes. Ngerti bab kaya mangkana Dwi ngerti yen Tirjo isih duwe rasa tresna marang Juna. Dwi banjur lunga menehi wektu kanggo Juna lan Tirjo padha omongan.
Nalikane lunga, Dwi ngombe ana ing warung cilik, nongkrong bareng wong kang ora bener.. Dheweke mabuk kelingan garwane sing isih durung bisa tresna marang dheweke. Juna lan Dwi nikah amarga dijodhokne karo tiyang sepuhipun. Ananging Dwi wis nyandhang tresna marang Juna nalika kuliah rumiyin.
Dwi ngombe sakakeh-akeh, ora ngelingi yen wis mabuk Dwi bali nyetir motor dhewe. Ana ing dalan, ana bis kang arep nyelip trek, merga wis wektu wengi lan Dwi ora ngurupake lampune motor, bis mau ora bisa weruh yen sangarepe ana motor kang nlalang anggone nyelip trek. Sopire kaget, uwis diklakson ping bola bali, Dwi meneng wae ora menggokake setange. Atine sing saya bubrah mau, motore malah ditabrakake marang bis mau.
DEEEEESSSS….. BREK…..
Swara tibaning motore Dwi. Ambulan lan polisi langsung padha nekani kacelakaan ana ing tlatah kuwi. Dalanan tengah wengi dadi rame. Dwi langsung diterake ana ing Rumah sakit paling cerak. Sadurunge tekan rumah sakit, nyawane Dwi wis ora ana meneh. Getihe kang mili terus kuwi wis marake Dwi kentekan getih ana ing dalan.
Juna sing lagi nunggu baline Dwi ana ing ruang tamu namung mondar-mandir. Atine khawatir. HP ana ing tangane ditilak-tiliki terus. Saksuwene nunggu, ana nomor asing sing telpon Juna.
“Sugeng Dalu. Menapa leres menika Bu Juna garwanipun Pak Dwi?” pitakone wanita ana ing telpon kuwi.
“Inggih, leres Mbak. Kula Juna garwanipun Pak Dwi. Kenging menapa nggih?”, krungu swaraning wanita ana ing telpon kuwi Juna saya kuwatir.
“Kula saking Rumah Sakit Mitra Sehat, kala wau Pak Dwi kecelakaan ana ing Ngrandu. Sakmenika panjenenganipun sampun seda. Mekaten ingkang saged kula andharaken. Mugi-mugi pihak kulawarga kang ditinggal saged ikhlas lan sabar.” Unine wanita kuwi. Juna nangis. Telpone kang digawa mau tiba ana ing jogan. Juna wis ora sadar maneh.
Tirjo sing krungu bab yen garwane Juna kacelakaan langsung marani ana ing omahe Juna, nulungi Juna kang ngglethak ana ing latare. Juna ditangekake lan diterake ana ing rumah sakit sawise atine rada kepenak.
Setahun sawise garwane seda, Juna cerak maneh karo Tirjo. Saben dina Tirjo methuk Juna mangkat kerja lan ngeterake baline. Tirjo sing isih seneng karo Juna duwe rencana bakalan nglamar Juna. Ing dinten Setu sore, Tirjo ngampiri Juna ngajak dolan metu. Sakeloron padha seneng. Rasa tresnane Juna marang Tirrjo sing wis tau sirna saiki wis balik meneh. Sawektu sakelorone padha rampung mangan, Tirjo menehi cincin marang Juna.
“Dhik, patang tahun aku nunggu sliramu. Saiki apa sampeyan taksih purun nrima rasa tresnaku?”, pitakone Tirjo marang Juna.
Juna mesem lan nganggukake sirahe, tandha yen dheweke gelem nrima Tirjo amarga tiyang sepuhe uga sampun padha rukun malih. Amarga Darsih saiki wis sadar yen anake kuwi pancen amung bisa seneng karo Juna, ora ana wanita liya maneh sing isa narik atine Tirjo.

Waos Salajengipun → Cerkak : Tresna Ngarep Cendhela

Kumbakarna Satriya Labuh Bela Negara

Waos Salajengipun → Kumbakarna Satriya Labuh Bela Negara

Komik Tema Budaya

dening SW

Waos Salajengipun → Komik Tema Budaya

cangkriman jawa

Waos Salajengipun → cangkriman jawa

geguritan kawruh sejati

Kawruh Sejati
Dening : Rio Viya Wahyusandy

Sumilir angin kang kerasa panas
Sweda tumetes pratandha sulayaning tyas
Lelakon urip kang sarwa nggragas
Kaya ngenteni netesing banyu ing padhas

Kaumpaman wong sajagad raya
Rebut rinebut bandha lan kuwasa
Aja ngimpi swarga
Yen isih lena gumerlaping donya

Kabeh padha luput
Luput yen urip mung sedilut
Bandha donya agawe pikiran ciyut
Iki mono jaman sarwa mawut
Amung nggayuh donya lan sapiturut

Apa iki kang sinebut urip sejati
Apa iki kang sinebut ilmu migunani
Ananging ati ora eling mring gusti
Lathi amung kanggo ngapusi

He... elinga manungsa jaman saiki
Eling kapitujon urip sejati
Aja luput marang kapitayan kang sayekti
Tan gawe dukaning Gusti
Mula wiwit resiking ati

Waos Salajengipun → geguritan kawruh sejati